Z honorami wojskowymi na Cmentarzu Powstańców Warszawy w Powsinie 21 maja 2016 roku zostały złożone prochy mjr. Stanisława Milczyńskiego. Zmarł z dala od Ojczyzny 26 stycznia 2016 roku w Toronto, ale pragnął być pochowany wśród swoich towarzyszy broni z czasu walk o niepodległość. Uroczysty pochówek zorganizował Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.
Ceremonię pogrzebową rozpoczęła msza w kościele św. Elżbiety w Powsinie pod przewodnictwem ks. prałata płk. Sławomira Żarskiego. Koncelebrantami byli ks. proboszcz Lech Sitka ora ks. prałat Jan Świstak. Po mszy zebrani udali się na pobliski cmentarz, gdzie nastąpiła ceremonia złożenia urny z prochami.
Z Toronto na pogrzeb przybyła najbliższa rodzina zmarłego: żona Barbara Sadowska i córka Martha Milczyński. Uczestniczyli w nim także Dyrektor Departamentu Komunikacji Społecznej MON Michał Wiater, poseł na Sejm VIII kadencji Andrzej Melak (inicjator sprowadzenia prochów Majora do Polski), przedstawiciele Zarządu Dzielnicy Wilanów m. st. Warszawy oraz Rady i Zarządu Dzielnicy Ursynów m. st. Warszawy, Kombatanci, poczty sztandarowe, grupy rekonstrukcji historycznych, uczniowie klas mundurowych i noszących imię Kompani „Krawiec”, a także zaproszeni goście i parafianie.
Major Stanisław Milczyński ps. „Gryf” urodził się 4 kwietnia 1918 roku w Poznaniu. Skończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi - Komorowie. W stopniu podporucznika walczył w wojnie obronnej 1939 roku w składzie Armii „Poznań”. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł i od października 1939 roku działał w Poznaniu w Służbie Zwycięstwu Polski, a następnie w Związku Walki Zbrojnej oraz w Narodowej Organizacji Wojskowej. W 1943 roku przedostał się do Warszawy, gdzie włączył się bardzo aktywnie do walki konspiracyjnej w V Rejonie VII Obwodu „Obroża” Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej. Dowodził m.in. Kompanią Dywersji Bojowej „Kedywu” Rejonu V „Obroży”, która wykonała ponad 30 akcji dywersyjnych i likwidacyjnych. Podczas Powstania Warszawskiego objął dowództwo Kompanii „Krawiec” w Rejonie V i na Mokotowie. Został dwukrotnie ranny i ewakuowany kanałami do Śródmieścia. Po kapitulacji przebywał w szpitalu jeńców wojennych w Zeithain, a następnie w Stalagu IV-B w Mühlbergu. Uwolniły go wojska amerykańskie. W lipcu 1945 roku wstąpił do 2. Korpusu Polskich Sił Zbrojnych. Został zdemobilizowany w Anglii w 1949 roku. Po ukończeniu Centralnej Szkoły Sztuki i Rzemiosła w Londynie wyemigrował do Kanady, gdzie wiele lat aktywnie działał na rzecz polskiej emigracji niepodległościowej. Został członkiem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów i Koła Byłych Żołnierzy Armii Krajowej w Toronto oraz Środowiska „Obroża” w Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Był jednym z głównych fundatorów tablic pamiątkowych w kościołach w Wilanowie, Powsinie i Pyrach pod Warszawą ku czci żołnierzy Armii Krajowej. Został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Medalem Wojska, Medalem „Pro Memoria” oraz wieloma innymi odznaczeniami polskimi i kanadyjskimi.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
